Een eerste afspraakje in het bos. Ben ik niet goed wijs? Straks is het een seriemoordenaar en sleurt hij mij de eerste de beste bosjes in om mij te verkrachten en mij vervolgens levenloos achter te laten. En ik heb niemand verteld dat ik hier ben en met wie. Pfff, ik kijk te veel misdaaddocumentaires. Ik schud het van mij af. En toch is het spannend. Sowieso een date met iemand die je slechts een paar keer kort gesproken hebt. Maar ook omdat ik toegestemd heb om niet naar een openbare gelegenheid te gaan voor de eerste afspraak. Maar hé, aan de andere kant is het in deze coronatijd sowieso overal rustig. Ook op de openbare plekken.
Ik parkeer mijn auto op de parkeerplaats van het begin van het bos. Het is een mooie zonnige, maar koude herfstdag. Ik heb een jeans en dikke trui aan met winterjas en sjaal. Geen zin om continu met stijve tepels te lopen. Nou ja, niet door de kou in ieder geval. Er staan nog wat auto’s op de parkeerplaats, maar niet de auto die hij beschreven had van hem te zijn. Ik blijf dan ook nog even lekker in mijn warme auto zitten. Heerlijk in het zonnetje achter het glas.
Ik schrik op door getik tegen mijn ruit. Ik had mijn ogen lekker even gesloten terwijl ik van de zon aan het genieten was. Verward open ik mijn ogen en kijk in een prachtig mooi stel blauwe kijkers. En een warme glimlach waar mijn lichaam direct op reageert. Oeeeh, ik denk dat ik mijn handschoenen en sjaal wel in de auto kan laten, aangezien ik zo het idee heb dat ik het allesbehalve koud zal hebben. Ik doe de deur open, stap uit en wordt getrakteerd op een boks. Meer zit er helaas niet in in deze tijden. Maar ik boks vrolijk terug.
We besluiten de rode route te gaan volgen. Een niet al te lange wandeling van circa 5,4 kilometer. Niet te fanatiek, gewoon prima te doen voor een niet geoefende wandelaar als ik. Het moet niet zo zijn dat ik halverwege al de tong op de grond heb hangen, omdat mijn conditie niet al te best is. There we go! Een aangenaam tempo en ik zie dat hij met zijn lange benen af en toe een pas op de plaats moet doen, omdat ik het anders niet kan bijbenen. Stiekem doe ik af en toe een extra hupje, want wil met natuurlijk niet helemaal laten kennen.
We kletsen er lekker op los. Waar we in onze eerdere gesprekken gebleven waren, gaan we nu verder. Hij is leuk en zeker ook interessant. Hij vertelt volop, maar vraagt ook genoeg aan mij, waardoor er nauwelijks stiltes vallen en we beiden aan het woord zijn. Hij heeft humor. Ik lach om zijn grapjes. Als een schoolmeisje dat voor het eerst verliefd is. Niet te hard van stapel lopen nu, maar ik kan mezelf gewoon niet inhouden. Ach, gewoon laten gaan. Zo ben ik, daar moet hij het mee doen.
Na zo’n halfuurtje wandelen, besluiten we even bij een bankje te pauzeren. Tijd voor wat drinken en wat eten voor nieuwe energie. Ik haal krentenbollen uit mijn tas en hij overhandigt mij warme chocolademelk uit een thermosfles. Mmm, dat gaat er wel in. Want ook al is het een zonnige dag, ik heb wel zin in iets warms en daarnaast is chocolade altijd een goede keuze. Rustig zitten we samen op het bankje te genieten van het lekkers. En wat ik nu in mijn handen heb, is niet het enige lekkere dat ik wel zou willen proeven en mij mee zou willen vullen. Foute gedachten, die me nog heter maken dan ik toch al ben van de chocolademelk.
Klaar om weer verder te gaan. Voordat hij opstaat, kijkt hij me even aan. Net iets te lang. Of lijkt dat maar zo? Slaan mijn gedachten op hol? Hij legt zijn hand onder mijn kin en veegt met zijn duim over mijn lippen. Mijn mond reageert direct en mijn lippen zwellen op en gaan iets van elkaar. Ik sluit mijn ogen. Maar een kus blijft uit.
“Er zat nog iets chocomelk op je mond” zegt hij vrolijk.
“Ooh, dank je wel voor het weghalen” reageer ik verontwaardigd en licht geërgerd.
Nou, voor zover mijn fantasie. In die ‘split second’ dat ik mijn ogen dicht had, kon ik zijn lippen bijna op de mijne voelen. Meer zat er helaas niet in.
We wandelen lekker verder, maar ik merk dat ik met mijn gedachten er niet meer helemaal bij ben. Hij kletst gewoon door en heeft volgens mij niet in de gaten dat de sfeer enigszins veranderd is. Of ligt het toch gewoon aan mij? Ik herpak mezelf en besluit dat ik de spanning die ik voel in mijn eigen hoofd gecreëerd heb. Ik wil er nog een gezellige middag van maken met leuk gezelschap en haak in. Helemaal niet coronaproof, maar ik gok het erop en loop arm in arm verder met deze leukerd.
Dan uit het niets, trekt hij me aan de arm. Ik schrik van deze actie, struikel bijna en ben volledig uit balans. Hij sleurt me van het wandelpad af verder het dichtbeboste gedeelte in waar ik de struiken tegen mijn benen en armen voel schuren. Shit, ik weet niet wat me overkomt. Wat is dit? Wat moet ik doen? Ik voel dat er door de paniek geen geluid uit mijn keel komt en voor ik het weet, drukt hij mij tegen een dikke boom aan. Uit het zicht van andere wandelaars die mogelijk langs zouden kunnen komen en ook ver genoeg van de route dat geluid meteen opgevangen kan worden.
Bijgekomen van de eerste angst, kijk ik hem aan. Hij glimlacht. What the f**k!
“Dacht je dat jij als enige deze spanning voelde?” fluistert hij hees in mijn oor. “Ik wil dit al doen vanaf het moment dat ik je in de auto zag zitten genieten met je ogen dicht”.
En hij drukt zijn mond vol op de mijne.
Nog steeds wat beduusd van dit andere scenario dan ik even voor ogen had, voel ik hoe teder hij mijn lippen beroerd en ik kan niet anders dan met hem mee te doen. Ik kus hem intens terug en nu ik weer mijn lippen langzaam uit elkaar haal, wordt hier wel op gereageerd en voel ik zijn tong naar binnen glijden.
Zijn handen omvatten mijn gezicht en ik kijk hem aan. Ik zie dat zijn ogen donker geworden zijn. Een blik die geen zin heeft om alleen maar teder te doen. Een blik die lust uitstraalt. Een blik van een man die gewoon zin heeft. Inmiddels voel ik zijn handen over mijn lichaam verder afdalen en rusten ze bij mijn borsten. Hij ritst mijn jas open zodat hij er wat beter bij kan. Ondanks de dikke kleding die ik aan heb, tintelt mijn huid onder zijn aanrakingen alsof ik hier naakt voor hem sta. Ik geef me volledig over en laat zijn handen hun ding doen. Hier kan niemand tegenop, helemaal niet een vrouw die niet meer helder kan nadenken en als een schoolmeisje als was in zijn handen is.
Hij vraagt of ik meer wil. En of ik meer wil! Ik weet dat ik niet heel helder meer kan nadenken, maar ik schreeuw het nog niet uit. Maar wil hem overal en vooral nú.
Ik maak mijn jeans los en schuif hem iets naar beneden, net over mijn billen en draai me om met mijn gezicht naar de boom. Uitdagend beweeg ik mijn kontje voor hem heen en weer. In een ooghoek zie ik dat hij zijn broek op zijn enkels heeft en een condoom om zijn stijve pik schuift. Hij geeft mij een tik op mijn rechterbil en ik buig iets verder naar voren. Dan voel ik hem naar binnen glijden. Ik krijg het nog heter en er ontsnapt een kreun uit mijn mond. Heel rustig beweegt hij in mijn natte kutje. Al snel vindt hij een ritme en gaat hij steeds iets sneller en dieper. Hij houdt mij stevig bij mijn heupen vast, zodat hij nog harder kan stoten. Hij voert het ritme op en ik hoor zijn ademhaling zwaarder worden. Dit gaat niet lang meer duren. Ik bijt op mijn lip om niet te hard te kreunen. Ik voel de laatste stoten. Keihard tegen mijn billen. Mijn handen moeten enorme druk tegen de boom zetten om er niet te hard tegenaan gebeukt te worden. Dat wordt spierpijn morgen, maar dat heb ik er maar al te graag voor over. Langzaam voel ik hem uit mijn kutje glijden. Terwijl hij zich van de condoom ontdoet, geeft hij mij een heerlijke kus.
Eenmaal gefatsoeneerd gaan we weer richting het wandelpad. Ik wankel licht en mijn benen trillen nog na van deze onverwacht lekkere pauze. Hij pakt mij stevig beet en slaat zijn arm om mijn schouders. Zo maken we onze wandeling af, heerlijk samen nagenietend in het herfstzonnetje. Het was een boswandeling waarbij ik het zeker niet koud gehad heb.
